Połączenie tych dwóch kwestii sprawi, że kraje w największym stopniu odpowiedzialne za emisję wezmą na siebie finansową odpowiedzialność wobec krajów poszkodowanych. Zapewni to wdrożenie międzynarodowego systemu aukcji zapisanego w propozycji norweskiej.

Szacuje się, że roczne zapotrzebowanie krajów rozwijających się w związku z adaptacją do warunków klimatycznych to minimum 50 miliardów dolarów. Liczba ta wzrasta przy założeniu, że porozumienie dotyczące zmian klimatu nie będzie w stanie utrzymać wzrostu globalnego ocieplenia poniżej 2°C. Jedynym rozwiązaniem służącym pozyskaniu tych środków bez konieczności obciążania budżetów państw jest sprzedaż międzynarodowych jednostek emisyjnych.

Zgodnie z wyliczeniami Oxfam, z rocznej sprzedaży 7,5 % międzynarodowych jednostek emisyjnych do roku 2015 może zostać zebrane 50 miliardów dolarów.
Uzbierane pieniądze powinny zostać przekazane nowemu, zarządzanemu przez UNFCCC, wielostronnemu instrumentowi wspierającemu finansowo działania adaptacyjne. Ponadto, biorąc pod uwagę tylko kraje bogate, w sektorach lotniczym i żeglugowym, działania podobnych instrumentów finansowych są w stanie wygenerować dodatkowe 28 miliardów dolarów rocznie, w tym 12 mld z lotnictwa i 16,6 mld z żeglugi.

Kraje biedne potrzebują pomocy w tworzeniu i rozwijaniu swojej odporności na skutki zmian klimatu poprzez np., usprawnianie przeciwpowodziowych systemów wczesnego ostrzegania, tworzenie wzdłuż wybrzeży namorzynowych “bio-osłon” w celu ochrony przed falami lub też uprawę roslin odpornych na suszę. Jeśli kraje te nie zdołają przystosować się do zmian klimatu, poniosą dotkliwe szkody z powodu powodzi, susz i huraganów, których skutki zarówno społeczne jak i finansowe będą nieporównywalnie wyższe.