Koncerny odzieżowe produkują większość swoich wyrobów w krajach ubogich, gdzie systemy prawne nie chronią pracowników, a dodatkowe zyski osiąga się dzięki niskim płacom robotników i niskim standardom ochrony środowiska, niedopuszczalnym w krajach rozwiniętych. Zarobki często nie wystarczają na zaspokojenie podstawowych potrzeb, co budzi sprzeciw pracowników, organizujących się w związkach zawodowych i domagających się godziwych warunków pracy i płacy. Tam, gdzie opór i oczekiwania robotnik ów zaczynają wzrastać, firmy likwidują fabryki i przenoszą produkcję do innego ubogiego kraju, pozostawiając za sobą bezrobocie i zniszczone środowisko. Jedna z organizacji amerykańskich, Global Exchange, obliczyła, że płace wszystkich pracowników zatrudnionych przez firmę Nike w Indonezji stanowią 3% jej rocznego budżetu reklamowego.

Koncerny zachodnie, które prowadzą działalność w krajach azjatyckich, zapominają o swoim cywilizowanym pochodzeniu. Ich robotnicy pracują w warunkach niedopuszczalnych w żadnym kraju europejskim, a płace bywają nawet niższe od legalnych stawek minimalnych w danym kraju.

Powszechne jest przedłużanie czasu pracy bez wynagrodzenia, szczególnie wtedy, gdy trzeba dotrzymać krótkiego terminu zamówienia. W niektórych krajach wykorzystywana jest praca dzieci, zaś w Birmie (Myanmar), Wietnamie, Korei Północnej, a zwłaszcza w Chinach - niewolnicza praca więźniów.

Prawa pracowników do zrzeszania się są łamane, a w niektórych państwach niezależne związki zawodowe są urzędowo zakazane.

Z tego wszystkiego korzystają renomowane firmy, których znaki towarowe często widzimy w sklepach i w reklamach promujących wolność, zdrowie i szczęście. Tymczasem masowo sprowadzana do Polski tania odzież chińska, podobnie jak drogie wyroby renomowanych firm, splamione są łzami, potem i krwią milionów ludzi, którzy nigdy nie będą cieszyć się wolnością.

W krajach Azji czy Ameryki Łacińskiej normy ochrony środowiska często nie istnieją lub są mało wymagające. Lecz nawet mało restrykcyjne przepisy są przy produkcji odzieży łamane. Infrastruktura ochrony środowiska jest droga, podnosi więc koszty produkcji i pomniejsza zyski, dlatego też często utrzymuje się ją na poziomie podstawowym lub nie buduje jej wcale. Skutkiem jest skażenie powietrza, wód i gleby oraz narażenie ludzi i zwierząt na kontakt z substancjami toksycznymi.