Sama koncepcja utworzenia w strefie zwrotnikowej sztucznych wysp gromadzących energię wiatru, fal oraz słońca, jest oparta na pracy dziewiętnastowiecznego francuskiego fizyka, Jacques-Arsène d’Arsonval , który przewidział możliwość wykorzystania morza jako olbrzymiego kolektora energii słonecznej.

Zainspirowani przez niego architekt i inżynier Dominic Michaelis, jego syn Alex Michaelin (także architekt) oraz Trevor Cooper-Chadwick pracują nad rozwojem nowej techniki zwanej Konwersją Energii Cieplnej Oceanu (Ocean Thermal Energy Conversion - OTEC).

Koncepcja ta zakłada wykorzystanie ciepłej wody powierzchniowej do podgrzania ciekłego amoniaku, który zamieniając się w parę, porusza turbinę wytwarzającą prąd elektryczny. Amoniak jest następnie schładzany zimną wodą z głębi oceanu i przechodzi w stan ciekły, dzięki czemu cały proces można powtórzyć.

Celem badaczy jest stworzenie sieci „wysp energii”, gdzie oprócz wykorzystywania techniki OTEC będzie także wytwarzany prąd elektryczny z wiatru, fal oraz słońca.
Szacuje się, że jedna wyspa mogłaby wyprodukować około 250MW, a 50.000 "wysp energii" mogłoby zaspokoić potrzeby energetyczne świata (jak również dostarczyć dziennie dwie tony słodkiej wody na osobę dla całej ludności świata, ponieważ odsolona woda jest jednym z produktów ubocznych procesu OTEC).

Najlepszymi kandydatami na umiejscowienie wysp energii są wody strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej gdyż instalacja wykorzystująca technikę OTEC działa najsprawniej przy dwudziestostopniowej różnicy temperatur między wodą powierzchniową i głębinową.


Koncepcja ta zostanie w tym roku zgłoszona do konkursu Sir Richarda Bransona Virgin Earth Challenge, gdzie za innowacyjne rozwiązania w zwalczaniu globalnego ocieplenia oferowana jest nagroda w wysokości 25 milionów dolarów.

Tłumaczenie: Ada Wójcik