Przy produkcji zabawek często dochodzi do łamania praw człowieka i praw pracowniczych. Ponad 90% zabawek importowanych do Unii Europejskiej pochodzi z Chin. W fabrykach zabawek pracują głównie młode dziewczęta w wieku od 16 do 25 lat. Otrzymują głodowe pensje za pracę w nieludzkich warunkach, nie mając nawet umów z pracodawcą. Pracują po 12-16 godzin dziennie, 6-7 dni w tygodniu w warunkach urągających ich godności, a za dodatkowe nadgodziny (do których zwykle są przymuszane przez pracodawców) nie dostają ani grosza. Śpią w 16 osobowych pokojach na stalowych pryczach. Nie mogą liczyć na ubezpieczenie zdrowotne czy emeryturę, są karane nielegalnymi „grzywnami” za takie przewinienia jak wyjście do toalety czy rozmawianie w trakcie pracy, a jeśli zachorują lub zajdą w ciążę są wyrzucane z pracy (przeczytaj więcej o warunkach pracy w przemyśle zabawkarskim).

 

Powodem tego jest sposób, w jaki duże firmy zabawkarskie zamawiają swoje produkty: kontrakty dostają te fabryki, które obiecują najtańszy produkt i najkrótszy czas realizacji dostawy. Spełnienie takich warunków jest możliwe tylko dlatego, że wykorzystuje się ludzi. Wszyscy w branży zabawkarskiej to wiedzą. Międzynarodowa Rada Przemysłu Zabawkarskiego (International Council of Toy Industries, ICTI) miała się zająć poprawą warunków pracy w Chinach ustanawiając tzw. Proces ICTI CARE. Polega on na tym, że ICTI przyznaje certyfikaty fabrykom, które pomyślnie przeszły kontrole zgodności z jej kodeksem postępowania. Niestety, wytyczne kodeksu są nawet mniej korzystne dla pracowników niż chińskie prawo pracy! Wyszło również na jaw, że kontrole nagminnie są oszukiwane (przeczytaj więcej o kodeksie branży zabawkarskiej).

Nasza kampania domaga się, żeby ICTI poprawiło swój kodeks postępowania oraz sposób w jaki jest on weryfikowany.

 

Wyślij wiadomość - trafi ona do nas jako dowód poparcia naszych postulatów. Wykorzystamy ją podczas naszych rozmów z przedstawicielami ICTI oraz poszczególnych firm zabawkarskich (Disney, Mattel i innych, które mają wpływ na sytuację w fabrykach zabawek) jako bardzo mocny argument potwierdzający, że konsumentom nie jest obojętny los ludzi zatrudnionych przy produkcji zabawek.