Takie są najważniejsze wnioski z najnowszych badań przeprowadzonych przez FairWork i SOMO, przekazane w raporcie zatytułowanym „Czerpanie zysków z zależności”. Badacze przeprowadzili wywiady z ponad setką polskich migrantów zarobkowych pracujących w całej Holandii. Rozmowy dotyczyły płac, dyskryminacji, wykorzystywania i seksualnego zastraszania, zdrowia i ubezpieczenia zdrowotnego (lub jego braku), społecznej izolacji i presji w pracy.

 

„Właściciel szklarni, w której pracowałem, wprowadził rywalizację między pracownikami. Wywieszał nazwiska wszystkich pracowników na ścianie, uszeregowanych jak w rankingu, w kilku grupach, według produktywności. Jeśli ktoś był w grupie pomarańczowej przez parę dni, zostawał zwolniony. Właściciel dzwonił wtedy do agencji, podając nazwisko tego pracownika, a agencja oddzwaniała do niego z informacją, że nie ma już dla niego pracy. „Sneller, sneller, sneller” i „faster, faster, faster” – to całe moje holenderskie i angielskie słownictwo.” – opowiada jeden z badanych pracowników.

 

Sandra Claassen, dyrektorka FairWork komentuje: „Co roku, setki polskich pracowników zarobkowych kontaktują się z nami z powodu problemów w pracy, które dotyczą zarówno zaniżonych wypłat czy długich godzin pracy, jak i wykorzystywania i zmuszania do płacenia bezzasadnych kar. Pomimo tego, że cieszą się takimi samymi prawami, jak holenderscy pracownicy, to te prawa często są łamane. Ich historie tworzą główną część naszego raportu i tym samym pokazują, jak wiele jest jeszcze do naprawy.”

 

Badacze w podsumowaniu wyłuszczyli, że polityka holenderskiego rządu, która pozwala branży regulować się samej, ułatwia tylko nadużycia względem przyjezdnych pracowników. Esther de Haan z SOMO przyznaje, że „agencje zatrudnienia powinny być lepiej kontrolowane: samoregulacja branży zawiodła i to polscy pracownicy muszą ponosić tego konsekwencje. Agencje pracy i rząd powinny poczuć się odpowiedzialne za poprawę warunków pracy polskich migrantów zarobkowych w Holandii.”